Een behandeling van een patiënt(e) is een proces en een proces heeft altijd een richting en een doel. Zoals we al eerder hebben genoemd is het doel van de complementaire behandeling (CAM) niet alléén het elimineren van de symptomen, maar de aanpak van de oorzaak, waardoor de symptomen verdwijnen.
De volgende casus is een prachtige illustratie van de enorme waarde die de HMA en de HRV hebben bij het doelgericht werken aan een oorzakelijke CAM behandeling.
Casus:
Stelt u zich een 10 jarig meisje voor dat dagelijks lijdt aan buikpijn, hoofdpijn en regelmatig misselijk is. Er is al een aanzienlijk therapeutisch traject afgelegd, zowel regulier als complementair. Er zijn uitvoerige onderzoeken gedaan naar darmfunctie, toestand microbioom, verteringsparameters etc. Regulier wordt er niets gevonden dat klinisch relevant is.
Binnen het CAM traject worden er allerlei afwijkende zaken op darmniveau gevonden en behandeld en, door kwalitatief kundige collega’s. Het resultaat blijft evenwel uit.
De HMA van dit meisje laat het volgende profiel zien:
Voor de geoefende professional levert dit direct de volgende informatie op:
– Koper intoxicatie (geeft o.a. vaak een verminderde GABA werking in de hersenen)
– Erg lage Kalium waarde (indicator voor sympaticus dominantie)
– Erg hoge Calcium/Kalium ratio (zgn. schildklier-ratio: activiteit schildklierstofwisseling op cel-niveau)
– Lage Natrium en Kalium concentratie: bijnierzwakte
Volgens de moeder kan ze zich goed ontspannen. De HRV meting laat zien dat dit niet werkelijk het geval is.
Ze heeft een 72uurs HRV meting uitgevoerd.
Het derde etmaal leverde het volgende beeld op, van de andere twee etmalen was er één slechter (0% herstel) in de nacht en de ander iets beter (18% herstel).
Een vergelijk van de RMSSD (gemiddelde HRV) ’s nachts en overdag liet het volgende zien:
De rode lijn representeert de leeftijdsafhankelijke minimale HRV (voor een persoon van 10 jaar is dat 26 ms). Eén van de drie gemeten nachten haalt ze die waarde, de andere twee zit ze daar onder (resp. 14 en 23).
Samenvattend ziet haar energieverloop (energieverbruik versus herstel) over de 3 gemeten etmalen (die representatief zijn voor haar) er als volgt uit:
Deze grafiek vertoond een zorgwekkend beeld van een sympaticus dominantie. Op een manier zoals je hoopt die nooit tegen te komen bij jonge kinderen.
Conclusie: er is sprake van een heftige sympaticus dominantie met een slechte N. Vagus functie. Aangezien de spijsvertering aangestuurd wordt door diezelfde N. Vagus (parasympatische systeem) is het niet verwonderlijk dat er problemen ontstaan op darmniveau.
Het is bekend dat een lage vagus functie o.a. ook kan leiden tot misselijkheid en hoofdpijn.
Alle bevindingen op darmniveau ten spijt, maar als een behandeling hier niet gericht is op het herstel van de hiervoor genoemde verstoringen (top-down denken), dan is het slechts ‘dweilen met de kraan open” en mag het feitelijk het predicaat ‘holistisch’ niet dragen.
